กาลครั้งหนึ่งนานมาแล้ว
ตัวแทนแกนนำของพวกหนูได้มาประชุมหารือ เพื่อที่จะหามาตรการป้องกัน “ เจ้าแมวเหมียว ” ซึ่งศัตรูขาประจำของพวกหนู
บรรดาเหล่าแกนนำบ้างก็บอกว่าอย่างโน้น บ้างก็พูดว่าอย่างนี้ ทันใดนั้น
เจ้าหนูหนุ่มก็ได้ลุกขึ้นเสนอในที่ประชุมว่า ” พวกเราควรจะต้องเผชิญหน้ากับเรื่องนี้
และพวกท่านต้องเห็นด้วยกับสิ่งที่ข้อเสนอ ”
เขาพูดเสนอต่อไปว่า “ สาเหตุที่พวกเราต้องตกอยู่ในอันตรายนั้น
เกิดจากความเจ้าเล่ห์ และกลอุบายของศัตรู ขณะที่เจ้าแมวเหมียวปรากฎตัวขึ้นต่อหน้า
ไม่มีสัญญาณอะไรมาเตือนพวกเราเลย ถ้ามีสัญญาณเตือน
พวกเราก็จะได้หลบหนีจากแมวเหมียวได้ทันท่วงที ฉะนั้นข้าขอเสนอให้หากระดิ่งเล็กๆ มา
แล้วนำมันไปติดกับสายริบบิ้นทีผูกรอบคอของแมว เมื่อทำสำเร็จพวกเราจะรู้ตลอดว่าเจ้าแมวเหมียวอยู่ที่ไหน
เมื่อมันเข้ามาใกล้รังของเรา เราก็จะได้ซ่อนตัวได้ทัน ”
เมื่อฟังข้อเสนอจบ บรรดาเหล่าแกนนำต่างก็ปรบมือให้
ในเวลาต่อมาไม่นาน เมื่อสิ้นเสียงปรบมือ
ผู้เฒ่าหนูตัวหนึ่งได้ลุกขึ้นมา แล้วกล่าวว่า “ สิ่งที่ว่ามานั้นก็ถูก
แล้วใครจะเป็นผู้ผูกกระดิ่งที่คอแมวล่ะท่านทั้งหลาย ? ” เมื่อผู้เฒ่าหนูพูดจบ
พวกหนูต่างมองหน้ากัน และไม่มีใครพูดอะไร